პროექტი ხორციელდება სრულიად საქართველოს კათოლიკოს-პატრიარქი, ცხუმ-აფხაზეთისა და ბიჭვინთის მიტროპოლიტი, უწმინდესი და უნეტარესი, ილია მეორის ლოცვა-კურთხევით. პროექტი ხორციელდება 2013 წლიდან
ალესსანდრო რუსსო – წმინდა ილია მართლის (ჭავჭავაძის) გაზეთ „ივერიის“ სახელობის პროზა-პოეზიის საერთაშორისო პრემია – „ივერიის“ 2025 წლის ლაურეატი ნომინაციაში „წლის საუკეთესო უცხოელი პოეტი“
UN BAMBINO
Gli hanno detto
che può farli volare
come gli uccelli
quando puntano il verme,
ma i proiettili non hanno le ali
né un cuore
che rimescoli sangue.
Ibrahim
ancora non sa
che sotto i cieli di Gaza
stridono uccelli funesti,
dal cuore d’acciaio.
ბავშვი
მათ უთხრეს,
რომ მას შეუძლია მათი ფრენა
ჩიტებივით
როდესაც ისინი ჭიაყელას უმიზნებენ,
მაგრამ ტყვიებს არც ფრთები აქვთ
და არც გული
სისხლის ასარევად.
იბრაჰიმმა
ჯერ კიდევ არ იცის,
რომ ღაზას ცის ქვეშ
სასიკვდილო ჩიტები კივიან,
ფოლადის გულებით.
SOLO PER I NOSTRI OCCHI
A pennellate larghe
come passi di un tango
spargi il respiro della radura
dentro il bosco del dubbio.
Svezzi tutti gli slanci
che mi imprimi sul petto
dopo averli concepiti
pronunciando il mio nome,
senza chiederti
da dove veniamo
e in quale vuoto
finirà il nostro salto.
Parli come sapessi da sempre
le confidenze
in cui la vita si spoglia
per farci cadere da umani,
e senza svelare la rotta,
provi a confondere
le spire che il tempo
stringe
per poterci imbracare.
Basta guardarti
per sapere che darsi
è l’unico dono
che non toglie ricchezza.
მხოლოდ ჩვენი თვალებისთვის
ფართო ფუნჯის შტრიხებით,
როგორც ტანგოს ნაბიჯებით,
თქვენ ავრცელებთ გაწმენდის სუნთქვას
ეჭვის ტყეში.
თქვენ აშორებთ ყველა იმპულსს,
რომელსაც ჩემს მკერდზე აღბეჭდავთ
მას შემდეგ, რაც ჩაიფიქრეთ ისინი
ჩემი სახელის წარმოთქმით,
კითხვის გარეშე,
საიდან მოვდივართ
და რა სიცარიელეში
დასრულდება ჩვენი ნახტომი.
თქვენ ისე საუბრობთ, თითქოს ყოველთვის იცოდეთ
ნდობა,
რომელშიც ცხოვრება შიშვლდება
რათა ადამიანებივით დავეცეს,
და გზის გამხელის გარეშე,
თქვენ ცდილობთ აურიოთ
დროის ხვეულები, რომლებსაც
იჭიმება
ჩვენს დასაჭერად.
მხოლოდ თქვენი დანახვაც
საკმარისია იმის გასაგებად, რომ საკუთარი თავის მიცემა
ერთადერთი საჩუქარია
რომელიც არ წაგვართმევს სიმდიდრეს.
MIA SARTA, MADRE MIA
Sorridi ai pensieri
quando arrivano nudi,
ne misuri le forme
e decidi il vestito
che più gli si addice,
cucendo parole
che li possano dire
senza ingessarli,
senza costringerli
ad alzarsi in punta di piedi
per allungare
qualche bassa ragione.
ჩემი მკერავი, ჩემი Mother
გაუღიმე ფიქრებს,
როდესაც ისინი შიშვლები მოდიან,
ზომავ მათ ფორმას
და ირჩევ კაბას,
რომელიც ყველაზე მეტად უხდება,
კერავ სიტყვებს,
რომლებიც მათთან საუბარს შეძლებენ
მათი გამაგრების გარეშე,
არ აიძულონ ისინი
ფეხის წვერებზე დგომა
რაიმე უაზრო მიზეზის გასაგრძელებლად.
LE CURVE DEGLI OCCHI
Dopo un momento sapevo
che avrei voluto ancora i tuoi occhi
fissi nei miei, a riempirmeli,
a farmeli belli.
Fermai tutto, formai tutte le scale
che salivano di corsa
gli incanti dell’aspettazione,
e su ogni gradino, e a ogni giro di rampa
c’era un pensiero di noi
che arrivava o tornava.
Non vedevo altro, oltre, sopra o sotto
i tuoi occhi, e pensai
che tutti avrebbero dovuto guardarli.
Sapevo anche che le scale possono scendere
e che quegli stessi occhi potevano far male,
ma non immaginavo che poi, anche io
avrei potuto guardare con gli stessi occhi,
guardarti con gli stessi occhi.
შენი თვალების მრუდები
ერთი წამის შემდეგ მივხვდი,
რომ ისევ მინდოდა შენი თვალები,
რომლებიც ჩემსაზე იყო მიპყრობილი, რომ ავსებდნენ,
რომლებიც ლამაზები ხდებოდნენ.
ყველაფერი შევაჩერე, ყველა კიბე ჩამოვაყალიბე,
რომლებიც ლოდინის ხიბლს აფრენდნენ,
და ყოველ ნაბიჯზე და ფრენის ყოველ მოსახვევში
ჩვენზე ფიქრი იყო,
რომლებიც ჩამოვიდოდნენ ან დაბრუნდებოდნენ.
შენი თვალების მიღმა, ზემოთ ან ქვემოთ ვერაფერს ვხედავდი და ვფიქრობდი,
რომ ყველას უნდა შეეხედა მათთვის.
ასევე ვიცოდი, რომ კიბეებზე ჩამოსვლა შეიძლებოდა
და რომ იმავე თვალებს შეეძლო ტკივილი მოჰყოლოდა,
მაგრამ არ წარმომედგინა, რომ მოგვიანებით,
მეც შემეძლო იგივე თვალებით შემეხედა,
შენი თვალებით შემეხედა.
